VAN ROMPUY’S en ANDERLECHT
Het is vandaag rustdag in de campagne. Deze avond ben ik uitgenodigd op Anderlecht. In mei 1959 was ik er al bij toen Anderlecht in de laatste match kampioen werd voor F.C. Luik en Standard. Het werd 4-O tegen Verviers en het gouden trio Jurion, Hanon en Lippens waren de vedetten van de ploeg.We stonden met onze vader Vic (hij was het die ons de zondag van kindsbeen af meenam naar het Astridpark van Mermans, Van Himst en Rensenbrink) helemaal onderaan tegen de afsluiting van het veld om alles goed te kunnen zien. Herman was ook mee samen met onze zuster Anita. Het is onze eerste herinnering aan de kampioenstitel van Anderlecht.
50 jaar later zijn we er opnieuw bij. Herman zal als Eerste Minister wellicht in de buurt zitten van Vandenstock en ik in een loge maar we zullen deze avond in gedachten nog steeds kijken naar de plaats waar we op 10 mei 1959 stonden. Anderlecht kampioen en CD&V opnieuw de grootste partij op 7 juni. Naar de woorden van Michel Verscheuren: de CVP is het Anderlecht van de politiek. Soms verliezen we de titel maar we komen als enige altijd terug.Dat zal nu niet anders zijn.
Ingevoegd door Eric op donderdag 21 mei 2009 om 16:36
DE BORDEN STAAN ER!
Ingevoegd door Eric op donderdag 14 mei 2009 om 17:33
Bij Top 3 van Vlaams Parlement
In Villa Politica werd ik uitverkoren tot de TOP 3 van de beste Vlaamse Parlementsleden uit de afgelopen periode.
Als hieronder op drukt ziet u de video van een interview hierover met Linda Dewin van Villa Politica
http://www.een.be/televisie1_master/programmas/e_villa_politica_dezeweek/index.shtml?video_2
Ook in De Standaard en De Morgen kreeg ik met 7/10 een onderscheiding voor mijn parlementair werk en behoor ik tot de top van 125 Vlaamse Parlementsleden.
Ingevoegd door Eric op donderdag 30 april 2009 om 7:16
30 JAAR VAN ROMPUY CAMPAGNES
Dit is mijn eerste campagne-affiche. Ik stond in juni 1979 eerste opvolger van Leo Tindemans bij de Europese verkiezingen. Dertig jaar later neem ik opnieuw deel aan verkiezingen. Deze keer sta ik op de derde plaats van de lijst voor het Vlaams Parlement bij de Vlaamse verkiezingen.
30 JAAR VAN ROMPUY CAMPAGNES: EEN OVERZICHT VAN 10 BEWOGEN KIESSTRIJDEN.
JUNI 1979 EUROPEES PARLEMENT eerste opvolger 63.800 stemmen
Het waren de fameuze verkiezingen met 1 miljoen stemmen voor Leo Tindemans. Het was tot nu toe de mooiste campagne die ik voerde. Ik mocht op alle CD&V- meetings spreken juist na het optreden van Will Tura (” omdat ik Vlaming ben”) en voor de toespraak van Tindemans. De zalen en tenten zaten afgeladen vol voor Tindemans ( tot 2000 man) en nooit heb ik zoveel entoesiasme ervaren op een kiesmeeting. Als nationaal voorzitter van de CVP-Jongeren kon ik op een geweldige steun van onze lokale ploegen in heel Vlaanderen rekenen en mijn eerste affiches werden wild geplakt op alle mogelijke borden, telefoonpalen en zelfs bushokjes. Spontane wildplakkerij was nog toegelaten en niet te temperen. Politiek was ik in die dagen bekend als de “arrogante” Vlaming die zei dat het FDF uit de regering Martens moest worden gezet. De toenmalige voorzitter van het FDF, Antoinette Spaak, had hierover aan Tindemans als CVP-Voorzitter een publieke brief geschreven waarin ze vroeg om mij het zwijgen op te leggen.Tindemans liet deze voorzet niet aan hem voorbijgaan en antwoordde op het CVP-Jongeren Euroforum te Meise in april 1979 prompt dat hij hier niet zou op ingaan. Antoinette njet. Hiermee was mijn campagne gelanceerd. Tindemans haalde 1 miljoen stemmen maar op de hitparade in Vlaanderen werd ik met 63.800 stemmen vierde na Tindemans, Van Miert en Willy De Clercq maar voor De Croo en Willy Claes.
NOVEMBER 1981 KAMER BHV vijfde plaats 10.400 stemmen
In november 1981 leed de CVP haar zwaarste nederlaag sinds haar ontstaan. We zakten weg van 43% naar 31%. Ik stond vijfde op de kamerlijst in BHV maar ondanks een mooie persoonlijke score van meer dan 10.000 stemmen haalden we in onze kieskring maar 4 verkozenen (een verlies van 2 kamerzetels). Ik was toen in mijn gloriejaren bij de CVP-Jongeren maar werd mee weggeveegd door de ongeloofwaardigheid van de CVP na de val van 4 regeringen Martens en de rampzalige regering M. Eyskens. Ikzelf was enorm ontgoocheld en kreeg bovendien van de toenmalige premiers Martens en Eyskens het verwijt dat ik mee de oorzaak was van de val van hun regeringen en het zwaar electoraal verlies.
JUNI 1984 EUROPEES PARLEMENT vijfde plaats 84.000 stemmen
In het najaar van 1981 was ik als opvolger van Tindemans lid geworden van het Europees Parlement maar bij de lijstvorming van 1984 kreeg ik maar de vijfde plaats toegewezen. Martens en Dehaene en het ACW wilde van mij niet weten op de kop van de lijst (deze ging naar de totaal onbekende Bert Croux) en door het spel van de standen en de vrouwen ( Rika De Backer) belandde ik op de strijdplaats.Ondanks een formidabele campagne van de CVP-JO onder het motto (“Eric uw Vlaming in Europa”) en een schitterende score ( 84.000 stemmen) werd ik niet herkozen. CVP viel terug op 4 zetels (een verlies van 3) en ik kon niet meer naar Straatsburg. Opnieuw een zware ontgoocheling maar die “verloren” 84.000 stemmen leverden mij wel een golf van sympathie op bij de militanten en de kiezers.
OKTOBER 1985 BHV derde plaats 14.700 stemmen
Als reactie hierop beloofde CVP-voorzitter Swaelen mij na de verkiezingen van 1984 dat ik bij de volgende Kamerverkiezingen wel een verkiesbare plaats zou krijgen en hij hield woord. Ik kreeg de derde plaats in BHV op de Kamerlijst na De Keersmaeker en Rika Steyaert terwijl de eerste opvolgersplaats op die lijst ging naar minister Jean-Luc Dehaene die toen deelnam aan zijn eerste verkiezingen…CVP won die verkiezingen en steeg opnieuw naar 35%. In BHV behaalden we 6 zetels en met 14.700 stemmen deed ik het beter dan de ministers Steyaert en Dehaene. Mijn slogan toen was: een vechter voor vernieuwing. Na 4 verkiezingen had ik mijn doel bereikt: eindelijk volksvertegenwoordiger.
DECEMBER 1987 BHV derde plaats 10.700 stemmen
Mijn vreugde was van korte duur want als gevolg van de Happart-crisis viel de regering Martens al na 2 jaar en waren er opnieuw verkiezingen in het najaar van 1987. CVP leed een zware nederlaag en we verloren in BHV 2 zetels. Gelukkig stond ik opnieuw derde en werd ik probleemloos herkozen. Ik verloor wel 4.000 voorkeurstemmen in de lijn van de electorale neergang van de partij. Het was ook de tijd van de enorm dure campagnes en de huur van commerciële borden die politici dwongen om financiële steun te zoeken bij firma’s. Een ongezonde praktijk waar in 1990 een einde aan werd gesteld door de wet D’Hoore.
DECEMBER 1991 BHV derde plaats 7.000 stemmen
Het waren de verkiezingen van Zwarte Zondag. CVP viel beneden de 30% en alle mandatarissen verloren massaal persoonlijke voorkeurstemmen. Dehaene haalde na 10 jaar vice-premierschap amper 15.000 stemmen in BHV. Zelf zakte ik terug tot 7.000 stemmen maar door mijn derde plaats kon ik mij in de Kamer handhaven. De ontgoocheling was groot want op parlementair vlak had ik mij enorm ingezet maar de kiezer had dit blijkbaar niet opgemerkt en gewaardeerd. Het leerde mij dat parlementaire inzet electoraal niet beloond wordt als uw partij niet geloofwaardig is.
JUNI 1995 VLAAMS PARLEMENT eerste plaats 23.400 stemmen
Het waren de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het Vlaams Parlement maar toch samenvallend met de federale verkiezingen. Ik voerde als CVP-fractieleider in het Vlaams Parlement campagne samen met mijn broer Herman op één affiche met als slogan: het zit in de familie (uitgedacht door Noël Slangen…). CVP won met Dehaene als locomotief deze verkiezingen en in onze regio haalde de Van Rompuy’s een schitterende score met voor mijzelf meer dan 23.000 stemmen in Halle -Vilvoorde (Herman zelfs 26.000). Herman was populairder geworden dan Eric! Mede door die schitterende uitslag waren we “incontournable” als minister en werd ik Vlaams minister van Economie, KMO, Landbouw en Media en Herman bleef federale vice-premier en minister van Begroting. Het waren onze electorale piekjaren.
JUNI 1999 VLAAMS PARLEMENT eerste plaats 22.800 stemmen
Het waren de dioxine-verkiezingen. Herman (na het ontslag van Pinxten) en ik waren op dat moment ministers van landbouw in België en Vlaanderen. De uitslag was dramatisch en CVP zakte weg naar 21%. Mijn vier jaar ministersschap werden electoraal niet beloond. Ik handhaafde wel mijn persoonlijke voorkeurstemmen op bijna 23.000 en bleef hierdoor stemmenkampioen in Halle -Vilvoorde maar zoals andere CVP-collega’s deelde ik in de klappen van de dioxine.Tijdens de campagne werden onze affiches besmeurd met besmette kippen en stonden ze symbool voor het einde van een tijdperk. 40 jaar aan de macht en ten onder gegaan aan de kippen…Het werd mijn triestigste campagne en tevens de laatste campagne met Herman op één affiche. Sindsdien vallen de verkiezingen van het VP en de Kamer immers niet meer samen.
JUNI 2004 VLAAMS PARLEMENT eerste plaats 36.000 stemmen
Het waren de eerste kartelverkiezingen met NV-A en Leterme als boegbeeld. Na heel wat perikelen kreeg ik als uittredend oppositieleider in het Vlaams Parlement toch de eerste plaats toegewezen maar het was niet van harte. De verkiezingen werden een succes maar de resultaten waren voor het kartel toch minder goed dan verhoopt. Persoonlijk scoorde ik met 36.000 stemmen in de nieuwe provinciale kieskring Vlaams-Brabant goed maar minder dan Frank Vandenbroucke (46.000 stemmen) en Tom Dehaene die op tweede plaats 44.000 stemmen haalde.Tijdens de campagne deed ik samen met Luc Vandenbrande mijn fameuse “Big Bang” uitspraken, hetgeen mij bijzonder kwalijk werd genomen door de partijleiding hoewel het kartel toen ook ging voor een grote staatshervorming op basis van de 5 resoluties van het Vlaams Parlement. Ondanks mijn deelname aan de regeringsonderhandelingen en na 5 jaar noest oppositiewerk als fractieleider werd ik niet opnieuw Vlaams minister. Kris Peeters werd in mijn plaats minister als niet-verkozene. Hij deed het achteraf schitterend en is nu het CD&V- boegbeeld maar voor mij waren juni 2004 en de weken daarna een bittere pil. Deze bladzijde is nu omgedraaid. Met rancune pest men alleen zichzelf.
JUNI 2009 VLAAMS PARLEMENT derde plaats
Dit is mijn tiende en allerlaatste parlementaire campagne. Als backbencher heb ik na het moeilijke jaar 2004 opnieuw mijn plaats ingenomen in het Vlaams Parlement en mij als voorzitter van de commissie Economie en Werk en woordvoerder van mijn fractie in begrotingszaken weer voluit ingezet voor mijn parlementair mandaat. Op mijn Dagboek “Be Free” (in 2008 10.000 bezoekers) heeft iedereen mijn activiteiten en standpunten kunnen volgen. De “arrogante” Vlaming van 1979 stond er terug zoals weleer. Met BHV voelde ik mij terug in mijn CVP-Jongeren jaren. In de franstalige media was ik “le méchant Van Rompuy”.
Ik voer nu campagne onder het motto DOORZETTEN ook in moeilijke tijden. Nooit opgeven is mijn boodschap en zeker nu niet als we zien voor welke uitdagingen we staan op economisch, sociaal en communautair vlak. Deze keer sta ik derde op de CD&V-lijst voor Vlaams -Brabant. Samen met Peter VR ( 2e opvolger) gaan we er nog eens een denderende VAN ROMPUY campagne van maken. De affiches zijn klaar en vanaf volgende week rukken we uit. Das Kampfschwein komt in mij weer los. Spijtig dat ik die foto van 1979 niet meer kan gebruiken “quand j’étais jeune et beau”. Maar de strijdlust is onaangetast. Misschien wordt mijn laatste campagne dan toch de mooiste? Na 30 jaar wil ik de cirkel rond maken. En zoals in elke campagne blijft de ambitie om opnieuw op het podium te staan.
Ingevoegd door Eric op zaterdag 18 april 2009 om 11:05
Same name, different game
Vandaag wordt bekendgemaakt dat onze zus Christine (“Tine”) Van Rompuy kandidaat is op de lijst van PVDA voor de Europese verkiezingen. Ze staat net als ik op de derde plaats. Ik heb niet alleen een schitterende broer Herman de premier maar ook 2 schitterende zussen: Anita en Christine.Tine (geboren in 1955) was de jongste bij ons thuis en reeds in haar studentenjaren actief in linkse bewegingen. Ze is getrouwd en heeft 3 dochters. Christine is verpleegster op Gasthuisberg en een actieve militante van LBC. Ze is ook erg begaan met de gezondheidszorg in de Derde wereld en was in dit verband nog recent voor enkele weken met Wereldsolidariteit in de Filippijnen. Bij haar terugkeer was ik erbij toen ze met haar vakbondsvrienden een indrukwekkend reisverslag bracht van haar ervaringen op een Filippijnse avond. Ik heb altijd enorm repect gehad voor haar sociale gedrevenheid en engagement. Maar boven alles is ze een toffe zus.
Same name, different game. Het is niet omdat je broer en zuster bent, dat je geen andere politieke opvattingen moogt hebben.Voor ons overstijgt onze familieband van broer en zuster het politiek engagement.We hebben mekaar steeds gevonden in de goede en de kwade dagen. En dat zal zo blijven.Voor de kinderen van Tine blijven we Nonkel Herman, Nonkel Eric en Tante Anita en voor onze kinderen is ze de lieve Tante Tine.
Op 7 juni zullen we niet voor mekaar stemmen maar we blijven supporters voor het leven. Zo zouden onze ouders het zeker hebben gewild.
Dit paasweekend ben ik even weduwnaar. Heidi en Viviane zijn met de Eurostar naar London voor een musicalweekend.” Les Misérables”, “Mama Mia” en “Elliot” staan op het programma. Ik zit met mijn gedachten helemaal bij de verkiezingen en volgens Viviane en Heidi zou ik in de straten van London wellicht op zoek zijn gegaan naar goede plaatsen om borden te zetten en de neiging hebben om kaartjes te willen uitdelen. Daarom vonden ze het wellicht niet erg dat ik thuis blijf met mijn obsessies over borden, affiches en folders.
Deze morgen kreeg ik van de drukkerij onze traditionele vuurrode plakbanden met enkel VAN ROMPUY erop. We gebruiken ze al 30 jaar en zijn in elke verkiezingscampagne bruikbaar voor zowel Herman, Eric en als nu ook voor Peter (staat tweede opvolger op de Vlaams-Brabantse CD&V lijst).Verwarring is nu mogelijk als de naam VAN ROMPUY staat op die vuurrode banden.Ik kan ze aan mijn zus bezorgen en zelf oranje banden laten bijdrukken want het blijft: “same name, different game”.
Ingevoegd door Eric op donderdag 9 april 2009 om 10:27